Ik had het maar opgegeven…
Het was makkelijker geworden om niet piano te spelen, dan om wel te gaan zitten en te merken dat het niet zo lekker meer ging.
Als ik gewoon niet speelde, kon ik doen alsof er niet zoveel aan de hand was.
Ja, er was ergens wel dat beetje knagende gevoel van gemis. Van spijt…
Maarja, in een wereld vol met afleiding is het toch super makkelijk om dat te vergeten.
Op bepaalde momenten kwam het ineens met een enorme hevigheid naar de voorgrond.
Toen ik bijvoorbeeld een oud-klasgenoot ontmoette die zich verbaasde dat ik niet al een nieuw repertoire had ingestudeerd. Hmm….
Of toen ik 3 maanden in mijn eentje op reis was in Nieuw-Zeeland en ik vol trots aan iedereen die ik tegenkwam vertelde dat ik pianist en pianodocent was, maar bij het zien van een piano volledig in de paniek schoot…
Want wat moest ik dan in hemelsnaam laten horen? Ik had die souplesse niet meer in mijn vingers. De stukken niet meer precies in mijn geheugen.
Prima, dan speelde ik wel niet.
Maar het was niet prima.
Want muziek maken is een wezenlijk onderdeel van wie ik ben.
“Door me voor dat gedeelte af te sluiten, door de klep van de piano dicht te laten, sloot ik eigenlijk een gedeelte van mezelf af. Geen wonder dat ik me zo verdrietig voelde.”
Dat pianospelen ook anders kan, daar had ik toen nog geen idee van. Ik dacht gewoon, even de tanden op elkaar, focussen, een oefenschema maken en dan gaan we weer.
Maar het lukte me maar niet en ik voelde me steeds verder verwijderd van de piano.
Ik had het er laatst nog over met een van onze cursisten, die zich in mijn verhaal herkende. Zij zei:
“Maar als ik ja zeg tegen jullie cursus betekent dat dat ik de muziek weer een plek in mijn leven ga geven. Ik weet niet of ik dat wel aandurf.”
Met die zin sprak ze eigenlijk uit waar ik zelf ook zo mee geworsteld had.
Mag ik weer belangrijk maken wat me zoveel vervulling geeft? Sta ik mezelf weer toe om te spélen? Ook al zijn andere dingen nog niet precies voor elkaar. En zijn er nog allerlei dingen die eigenlijk eerst aandacht nodig hebben.
De vraag is, wat geef je prioriteit en wat geeft je energie om juist ook al die andere belangrijke dingen aan te kunnen pakken.
Uiteindelijk maakte zij de beslissing om ervoor te gaan. Een paar dagen later mailde ze me:
“Improviseren is lang zo moeilijk niet als ik dacht. Voor het eerst kon ik vrij spelen, zonder het gevoel dat ik het ‘fout’ deed.”
Magic als je het mij vraagt!
Ik weet wel dat mijn struggle met de piano misschien lastiger is geweest dan voor de meesten die gewoon zin hebben om zich vrijer te voelen achter de piano of die willen leren improviseren. Of gewoon zin hebben om meer ruimte te geven aan een supermooie hobby.
Maar sinds ik ben begonnen met mijn verhaal en methode te delen heb ik wel gemerkt dat ik niet alleen ben.
Zoals een andere cursist me bijvoorbeelde vertelde:
“Jouw verhaal is voor mij heel herkenbaar. Het fijne is, dat je de oplossing hiervoor heel goed op me over hebt kunnen brengen met deze cursus. Ik heb nu het idee dat ik degene ben die de piano in handen heeft en er alles mee kan. En eindelijk… de ontspanning die ik nooit gevoeld heb omdat ik altijd zo gericht was op het spelen van de noten met het bijbehorende perfectionisme, is er nu!”
Ik denk, juist omdat ik het zó heb moeten doorleven dat ik nu extra goed weet wat je allemaal kunt tegenkomen in het pianospelen, en gelukkig kan ik ook goed uitleggen hoe dat ook anders kan.
Maar het was wel een beetje een mijl op zeven…. Ik heb het even opgeteld en ik heb letterlijk meer dan 10.000 euro uitgegeven aan allerlei soorten cursussen, workshops, coaching, therapie en wat al niet meer. En dan reken ik mijn collegegeld voor het conservatorium en al die extra pianolessen nog niet eens mee.
Oké, confronterend…
Maar dat ik nu weer met veel plezier achter mijn piano zit is eigenlijk maar 1 resultaat.
Want muziek is voor mij zo allesomvattend dat het doorwerkt in alle andere onderdelen van mijn leven!
De piano is in feite niet meer dan een middel om me gelukkiger te voelen. En tegelijkertijd is het mijn grootste leraar van allemaal.
De reden dat ik je dit vertel is niet om interessant te doen. Of omdat ik zo graag in de spotlight sta… Ik vind het namelijk best spannend om dit te delen.
Ik vertel dit, omdat ik inmiddels al zoveel pianisten heb gesproken voor wie het muziek maken ook niet altijd van een leien dakje is gegaan.
Ergens “zien” ze wel in dat het ook anders kan, maar ze beseffen het nog niet echt.
Er kunnen allerlei redenen zijn, maar het resultaat is vaak dat het pianospelen een beetje “stroperig” aanvoelt, dat er weinig flow is. Dat in combinatie met gevoelens van onzekerheid en angst om “niet goed genoeg” te zijn….
Het hoeft echt niet zo te zijn.
Ben je deze tekst aan het lezen en raakt het iets bij jou? Ben je benieuwd of ik iets voor jou kan betekenen? Plan hieronder vrijblijvend een kennismakingsgesprek in, dan spreek ik je hopelijk gauw! 🤗
